* Wzorzec * Zdrowie * Użytkowość *

Głowa:

    To element, który nadaje wyraz rasie. Powinna być proporcjonalna, nigdy zbyt lekka lub zbyt ciężka. Golden retriever jest psem aportującym, dlatego niezbędna jest mocna kufa. Nie może być wąska lub spiczasta. Przełom dobrze zaznaczony. Głowa o słabym przełomie nabiera cech głowy hovawarta, a gdy do tego jest wąska przypominać będzie głowę flat coated retrievera. W ogólnym wrażeniu głowa powinna być dość duża i mocna. Pożądany jest czarny kolor nosa, jednak często zdarzają się rozjaśnienia, zwłaszcza zimą, a u suk w trakcie ciąży i karmienia szczeniąt. Całkowita depigmentacja zdarza się bardzo rzadko.

Oczy:

    Nadają psu charakterystyczny, słodki, marzycielski wyraz. Powinny być ciemnobrązowe lecz nie czarne lub jasnożółte. Nie mogą też być zbyt małe lub wyłupiaste, co psuje wyraz goldena. Najbardziej pożądane są średnio duże o kształcie migdałów. Powieki przylegające (obwisłe są wadą). Oczy powinny mieć ciemną oprawę i być dość szeroko osadzone. 

Uszy:

    Z profilu osadzone w jednej linii z oczami. Powinny być niezbyt duże. Uszy zbyt duże lub zbyt małe psują wyraz głowy, nadając jej nietypowy charakter.

Szyja:

    Szyja i łopatki stanowią najważniejszy element konstrukcyjny, stanowiący o doskonałości wyważenia. Szyja musi być dobrej długości, muskularna, pozwalająca na efektywną pracę w nierównym terenie i w wodzie. Szyja powinna tworzyć linię opadającą do wyraźnie zaznaczonego kłębu. Kłąb zaznaczony jest przez schodzące się, dobrze ustawione łopatki. Choć wzorzec mówi, że szyja powinna być sucha, to jednak przy wymaganej, mocnej głowie zdarza się rzadko, i luźniejsza (umiarkowanie) skórna na szyi nie wpływa na ocenę.

Kończyny przednie:

    Proste, mocne, bez luźnych łokci. Kość powinna być bardzo mocna, ale nie aż tak, jak np. u nowofunlanda. Jest to punkt wzorca, w którym wyraźnie widać różnicę miedzy psami linii czysto wystawowych a psami z linii użytkowych, które kość mają zdecydowanie lżejszą. Mocne nadgarstki powinny być tylko lekko nachylone do podłoża, zakończone zwartą, okrągłą łapą. Kąt między łopatką a ramieniem powinien być zbliżony do kąta prostego, co umożliwia psu długi, swobodny wykrok. Długość łopatki powinna być równa długości ramienia.

Tułów:

    Krótki, zwarty, stanowi łącznik między przednimi a tylnymi kończynami. Jego harmonijna budowa umożliwić powinna możliwe przenoszenie ruchu z pasa miednicowego na barkowy. Tułów powinien być zwarty i krótki, przy czym sylwetka psa mieścić się powinna w prostokącie, a nie w kwadracie. Golden jest psem dłuższym niż wyższym, a więc tułów zbyt krótki stanowi taką samą wadę jak tułów zbyt długi. Wadą jest także grzbiet miękki. Klatka piersiowa o dobrze wysklepionych żebrach zapewnia dostateczną pojemność płuc. Zbyt okrągła, beczkowata, zakłóca pracę przednich kończyn powodując odstawanie kości i zbieżną pracę łap. Gdy żebra są zbyt płaskie, utrudniają wydolność oddechową psa a także zmieniają proporcje sylwetki, czyniąc ją zbyt lekką. Lędźwie mocne i umięśnione - dysharmonia tułowia najczęściej wynika z nieprawidłowej długości lędźwi. Prawidłowa górna i dolna linia wynika z prawidłowego ustawienia i dobrych proporcji wszystkich elementów. Zbyt głęboka klatka piersiowa daje wrażenie niskonożności, strome łopatki skracają optycznie psa i rujnują ruch, zbyt wysoko (wesoło) noszony ogon psuje obraz psa z boku, zbyt nisko zarówno z profilu, jak i z tyłu.

Kończyny tylne:

    Doskonałe kątowanie i ustawienie kości ma zapewnić goldenowi swobodny ruch i pracę przez cały dzień. Kończyny tylne oglądane w ruchu z tyłu powinny być stawiane równolegle, bez tendencji do odstawiania pięty do wewnątrz czy na zewnątrz. Kończyny tylne muszą być dostatecznie szeroko rozstawione, by mogły harmonizować z pracą kończyn przednich. Dobre kątowanie daje napęd umożliwiający psu długi, dynamiczny krok. Golden retriever ma wyraźnie zaznaczone kolano, nogi nie mogą być podstawione pod tułów. Pięta powinna być ustawiona dość nisko. W praktyce z większą tolerancją traktuje się nieco stromy tył niż front.

Ruch:

    Golden powinien się poruszać spokojnym, wydajnym kłusem bez widocznego wysiłku. Wysokie podnoszenie przednich kończyn jest wadą, gdyż zaburza wydajność chodu i sprawia sztuczne wrażenie.

Szata:

    Prosta lub pofalowana, nigdy skręcona czy lokowata. Gęsty podszerstek, dłuższy włos na tylnej stronie przednich i tylnych nóg, na klatce piersiowej i brzuchu. Ogon powinien przypominać raczej lisią kitę niż ogon setera.

Umaszczenie:

    Jest to jeden z elementów wywołujących do dzisiaj wiele nieporozumień. Wzorzec dopuszcza wszelkie odcienie od kremowego i złotego. Barwy te traktowane być powinny jednakowo, choć koloru kremowego nie przewiduje wzorzec amerykański. Niedopuszczalną barwą jest jedynie kolor czerwony i mahoniowy.

Wzorzec opracowano na podstawie biuletynu nr 2 Klubu Spaniela i Retrievera przy Zarządzie Głównym Związku Kynologicznego w Polsce. - "Golden Retriever" - Joanna Milewska-Kuncewicz, wyd. MAKO Press